همیشه به تاریخ سرزمینم علاقه‌مند بود. از هخامنشیان میخوندم، از اشکانیان از ساسانیان و از بقیه ی سلسله های تاریخی ایران.
من تاریخ کلی ای از هر سلسله‌ی ایران بلدم.نه با تاریخ مثل سال۳۳۴ ه.ق فلان پادشاه چکار کرد و این‌ها. من یه چیز مختصر از هر سلسله ی تاریخ میدونم و به همین هم می‌بالم که حد اقل اگه ترتیب سلسله‌های تاریخی ایرانو ازم بخوان به جای این که بگم اول اشکانیان بوده بعد مادها و بعد ساسانیان و بعد هخامنشیان و بعد اعراب و بعد از اعراب. میگم:
ـ مادها، هخامنشیان، سلوکیان، اشکانیان، ساسانیان، اعراب و حکومت‌های زیر سلطه‌ش و بعد هم غزنویان، سلجوقیان، خوارزمشاهیان و .... .
تاریخ ایران، پر از پستی و بلندیه که در هر بخشیش که مطالعه کنی، قطعا لذت خواهی برد. تاریخ، همیشه لذت بخش است. برعکس تمام هم‌کلاسیام که از تاریخ متنفرن، من از خوندنش لذت میبرم و برای هرچیزی که میخونم ارزش قائلم و تا منبعش رو پیدا نکنم، باورش نمی‌کنم.
و همین باعث لذت بردن من از تاریخ سرزمینیه که گذشته‌ش بهتر از حالش بوده و فرهنگ غنیش هر روز و هروز از بین می‌ره. یک روز توسط دشمنانش، یک روز توسط مردمش و یک روز هم... .
و اما چند جمله ی قشنگ:
تاریخ زیباترین ، جذاب‌ترین و لذت‌بخش ترین چیزی است که انسان می‌تواند بخواند.
تاریخ، عبرتی‌ست برای آیندگانی که فکر گذشته و آینده‌ی خویش‌اند.
تاریخ، هویت سرزمین است و گرامی داشتنش بسیار جالب.
وب تاریخ نگاران( قبلا تو بلاگفا بود؛ الانو نمیدونم)